دانلود پایان نامه درمورد اختلالات خواب، آموزش مهارت، اختلال اضطراب منتشر

پویشی گاهی برای درمان بیماران مبتلا به بی‏اشتهائی روانی مورد استفاده قرار می‏گیرد (پورافکاری، 1391: 396).

– خانواده‏درمانی
رضاعی (1391) تحلیل خانوداگی را در مورد تمام بیماران مبتلا به بی‏اشتهائی روانی که با خانواده زندگی می‏کنند، به عنوان اساس قضاوت بالینی برای انتخاب نوع خانواده‏درمانی یا مشاوره می‏داند. در بعضی موارد خانواده‏درمانی امکان‏پذیر نیست؛ معهذا، در چنین مواردی ضمن رواندرمانی فردی می‏توان به مسائل روابط خانوادگی پرداخت. گاهی جلسات مشاوره کوتاه مدت با اعضاء بلافصل خانواده کل خانواده‏درمانی است که مورد نیاز است.
-دارو‏درمانی

پراشتهائی روانی و اختلال خوردنNOS
پراشتهائی روانی (bulimia nervosa) از بسیاری لحاظ، نشان دهنده اقدام شکست خورده در بی‏اشتهائی روانی است، و در هدف لاغر شدن با آن مشترک است، اما در فردی روی می‏دهد که کمتر قادر است گرسنگی کشیدن را درحد بیماران کلاسیک بی‏اشتهائی روانی تحمل کند. دوره های پرخوری در این بیماران ایجاد هراس می‏کند چون احساس می‏کنند که کنترل خود را در خوردن از دست داده‏اند. پرخوری‏های ناخواسته به اقدام‏های بعدی برای اجتناب از افزایش وزن ترساننده به انواعی از رفتارهای جبرانی، مثل پاکسازی روده یا ورزش مفرط منجر می‏گردد ( DSM-IV-TR، 2000: 870).

همه‏گیری شناسی
پر اشتهائی روانی شایع‏تر از بی‏اشتهائی روانی است. تخمین‏های شیوع پر اشتهائی روانی بین 1 تا 3 درصد در زن‏های جوان است. مثل بی‏اشتهائی روانی، پر اشتهائی روانی، در زن‏های بسیار شایع‏تر از مردها است. امّا شروع آن در دوره نوجوانی دیرتر از شروع بی‏اشتهائی روانی یا در اوان جوانی است.
مطابق DSM – IV- TR (2000) میزان وقوع اختلال در مردها ده بار کمتر از زن‏هاست. شروع اختلال در جوانی هم روی می‏دهد. ( پورافکاری، 1391: 398)

درمان
اکثر بیمارانی که به پراشتهایی بدون عارضه مبتلا هستند نیاز به بستری شدن ندارند. بطور کلی مبتلایان به پراشتهائی روانی مثل مبتلایان به بی اشتهائی روانی در مورد عائم خود رازپوش نیستند؛ لذا درمان سرپائی غالباً چندان دشوار نیست (Kaplan & Sadock’s, 2007: 346).

2-3-12- خواب طبیعی و اختلالات خواب

خواب طبیعی
خواب یک رفتار عالم‏گیر است که در تمام گونه‏های حیوانی مطالعه شده است. از حشرات تا انسان وجود آن ثابت شده است. یکی از مهم‏ترین رفتارهای انسان است که تقریبا یک سوم عمر او را می‏پوشاند. هر چند کارکردهای دقیق خواب هنوز روشن نیست، وجود آن آشکارا برای دوام عمر ضروری است. چون محرومیت طولانی از خواب به تخریب جسمی و شناختی، و بالاخره مرگی می‏انجامد. خواب ارتباط خاص با روان‏پزشکی دارد. چون آشفتگی‏های خواب عملاً در تمام بیماری‌های روان پزشکی روی می‏دهد و غالباً بخشی از ملاک‏های تشخیصی برای اختلالات خاص است (پورافکاری، 1391: 393).

اختلالات خواب:
بی‏خوابی
بی‏خوابی عبارتست از اشکال در شروع یا دوام خواب، بی‏خوابی شایع‏ترین نوع شکایت از خواب است و ممکن است گذرا یا پایدار باشد.

همه‌گیری شناسی: زمینه‏یابی روی جمعیت حاکی است که میزان شیوع آن در 1 سال 30 تا 45 درصد در افراد بالغ است ( DSM-IV-TR، 2000: 881).

درمان
رضاعی (1391) معتقد است درمان بیخوابی اولیه از مشکل‏ترین مسائل در اختلالات خواب است. در مواردی که جزء شرطی بارز است، روش شرطی زدائی ممکن است مفید باشد. از بیمار خواسته می‏شود که از رختخواب فقط برای خوابیدن استفاده کند نه کاری دیگر، اگر ظرف 5 دقیقه در رختخواب خوابش نبرد باید بلند شده و خود را به کار دیگر مشغول سازد. درمان‏دارویی یکی دیگر از درمان‏های این اختلال می‏باشد.

2-4- جمع‏بندی

در جدول 2-4 گروه‏های اصلی بیماری‌هایی را که مورد بررسی قرار گرفته است و زیر گروه این بیماری‌ها و درمان آن‏ها جمع‏بندی شده است. در فصل سوم پس از تعریف روش‌های درمانی و آشنایی با آن‏ها برای تعیین فضاهای درمانی مورد نیاز از جدول مذکور استفاده شده است.

جدول 2-4: جمع‏بندی درمان بیماری‌های بررسی شده (نگارنده)
درمان
زیر گروه بیماری
گروه اصلی بیماری
ردیف
درمان دارویی
اسکیزوفرنی
اسکیزوفرنی
1
بستری کردن در بیمارستان

درمان‏های روانی- اجتماعی

آموزش مهارت‏های اجتماعی

درمان معطوف به خانواده

درمان قاطع جامعه‏نگر (ACT)

گروه درمانی

روان‏درمانی فردی

روان‏درمانی شخصی

کار درمانی

هنر درمانی

بستری شدن در بیمارستان
اختلال اسکیزوفرنیفرم
سایر اختلالات پسیکوتیک
2
الکتروشوک درمانی

خانواده درمانی
اختلال اسکیزوافکتیو

آموزش مهارت‏های اجتماعی

توان‏بخشی شناختی

مقاوم به درمان
بستری شدن
اختلال هذیانی و اختلال پسیکوتیک مشترک

روان‏درمانی

بستری شدن در بیمارستان

اختلال پسیکوتیک گذرا

روان‏درمانی

بستری کردن در بیمارستان
افسردگی اساسی و اختلال دو قطبی
اختلالات خلقی:
3
روان‏درمانی خانواده

تحریک عصب واگ

نوردرمانی

روان درمانی خانواده
اختلال افسرده خوئی و اختلال خلق ادواری

گروه د
رمانی

بستری کردن در بیمارستان

درمان دارویی
اختلال هراس و گذرهراسی
اختلالات اضطراب

4

درمان‏شناختی رفتاری

گروه‏درمانی

روان‏درمانی خانواده

هیپنوتیزم
فوبی خاص و فوبی اجتماعی

درمان حمایتی

روان‏درمانی خانواده

روان‏درمانی خانواده
اختلال وسواسی- جبری

گروه‏درمانی

الکتروشوک درمانی

درمان دارویی
اختلال استرس پس از سانحه و اختلال استرس حاد

روان‏درمانی فردی

گروه‏درمانی

روان‏درمانی خانواده

روان‏درمانی
اختلال اضطراب منتشر

درمان دارویی

جدول 2-4: جمع‏بندی درمان بیماری‌های بررسی شده (نگارنده)
درمان
زیر گروه بیماری
گروه اصلی بیماری
ردیف
روان درمانی
اختلال جسمانی کردن
اختلالات شبه جسمی
5
استفاده کم ازروش‌های آزمایشگاهی و تشخیصی

روان درمانی و مشاوره
سندرم خستگی مزمن
نورآستنی
سندرم خستگی مزمن
6
گروه‌های خودیاری

رواندرمانی تواٌم با

درمان خاصی در معالجه اختلالات ساختگی موثر شناخته نشده است
اختلالات ساختگی
اختلالات ساختگی
7
شناخت درمانی
فراموشی تجزیه ای
اختلالات تجزیه ای
8
هپنوتیزم

درمان های سوماتیک

رواندرمانی گروهی

رواندرمانی التقاطی متمایل به روانکاوی

اختلال مسخ شخصیت

هیپنوتیزم و مصاحبه

دارو درمانی

رواندرمانی تواَم با دارو
اختلالات هویت تجزیه ای

شناخت درمانی

هیپنوتیزم

رفتاردرمانی

درمان با الکتروشوک

گروه درمانی

خانواده درمانی و زوج درمانی

درمان های بیانگر و کاردرمانی

بستری کردن در بیمارستان
بی اشتهایی روانی
اختلالات خوردن
9
درمان شناختی ـ رفتاری

رواندرمانی پویشی

خانواده درمانی

درمان سرپائی
پراشتهائی روانی

درمان دارویی

بیخوابی

خواب طبیعی و اختلالات خواب
10

فصل سوم
روانپزشکی

3-1- روش‌های درمانی:

منظور از روان درمانی روش‌هایی است که برای تسکین اختلالات رفتار (بیماری روانی و مشکلات مربوط به سازگاری) به کار می‏رود و طی آن از وسایل روانشناسی مثل تلقین، روانکاوی، مصاحبه‏های راهنمایی و مشاوره و درمان نمایشی50 استفاده می‏شود.

3-1-1- روان‏درمانی گروهی، روان‏درمانی فردی و گروهی توأم، و نقش‏گزاری روانی:

پورافکاری (1392) معتقد است که یک روش درمانی روان‏پزشکی، که مقبولیت وسیعی هم دارد گروه‏درمانی است که از نیروهای درمانی درون گروه استفاده می‏کند. همچنین از تعامل‏های سازنده بین اعضاء و مداخله‏های یک رهبر آزموده برای تغییر دادن رفتارها، افکار و احساسات غیر انطباقی افراد دچار آشفتگی روانی بهره می‏جوید. در دوره‏ای که محدودیت‏های مالی به طور فزاینده سخت‏تر می‏گردند، تأکید بر روان‏درمانی فردی کمتر می‏گردد، و رویکردهای دارویی بیشتر مورد استفاده قرار می‏گیرند، بیماران بیشتری بیش از هر نوع درمان کلامی دیگر تحت مداوا با گروه درمانی قرار می‏گیرند. گروه درمانی هم در بیمارستان و هم به طور سرپایی، در مؤسسات، در واحدهای بستری شدن نسبی، خانه‏های نیمه ‏راهی، در سطح جامعه، و کار شخصی قابل استفاده است. گروه‏درمانی همچنین به وسعت توسط کسانی که تخصص بهداشت روانی نیستند به عنوان مکمل درمان اختلالات جسمی مورد استفاده قرار می‏گیرند. اصول گروه درمانی هم چنین با موفقیت در زمنیه‏های تجارت و آموزش به شکل آماده‏سازی، حساسیت و نقش‏بازی قابل انطباق بودند.
روان‏درمانی گروهی51 نوعی درمان است که در آن افراد دچار ناراحتی روانی که به دقت انتخاب شده‏اند، زیر نظر درمانگری آموزش دیده، به منطور کمک به همدیگر برای تغییر دادن شخصیت خود، درگروهی قرار داده می‏شوند. با استفاده از انواعی از مانورهای تکنیکی و سازه‏های نظری، رهبر گروه از روابط متقابل اعضاء گروه برای ایجاد تغییر استفاده می‏کند.

انتخاب بیمار
برای تعیین تناسب برای گروه‏درمانی درمانگر به اطلاعات زیادی احتیاج دارد، که در یک مصاحبه پالایشی یا غربالگری52 جمع‏آوری می‏شود. برای تشخیص عوامل پویائی، رفتاری و تشخیصی، روانپزشک باید سابقه دقیقی کسب کرده و معاینه روانی کامل به عمل آورد (رضاعی، 1391: 124).

اندازه
گروه‏درمانی با گروه‏های کوچک مثل 3 نفر، و گروه‏های بزرگ مثل 15 نفر موفق بوده است، معهذا اکثراً درمانگرها 8 تا 10 نفر را تعداد مناسب برای گروه می‏دانند. در گروه‏های کوچک ممکن است تعامل کافی پیدا نشود، مگر اینکه اعضاء گروه آدم‏های حرافی بوده باشند. درگروه بزرگ نیز، ممکن است تعامل بیشتر از آن باشد که اعضاء یا درمان‏گر بتوانند پیگیری نمایند.
بطور کلی جلسات گروه درمانی 1 تا 2 ساعت طول می‏کشد. معهذا، زمان انتخاب شده باید ثابت بوده باشد (پورافکاری، 1391: 45).
کندل (2005) بیان می‏کند که، گروه‏های مارتون در دهه 1970 خیل
ی رواج داشت امروزه چندان معمول نیستند. درمان مطول (یا گروه درمانی ماراتون) روشی است که در آن اعضاء 12 تا 72 ساعت را به طور مداوم با هم می‏گذرانند. نزدیکی تعاملی اجباری در جلسات مطول و محرومیت از خواب موجب از بین رفتن برخی از دفاع‏ها آزاد شدن فرآیندهای عاطفی، و مکالمات صریح‏تر می‏گردد. معهذا جلسات مطول ممکن است برای کسانی که ایگو ضعیف‏تری دارند، مثل بیماران اسکیزوفرنیک و مرزی خطرناک باشد.

گروه‏های همگون و ناهمگون
به‏طور کلی، اکثر درمان‏گرها معتقدند که باید گروه ناهمگون باشد تا حداکثر تعامل صورت بگیرد. بنابراین، گروه باید از اعضاء طبقات تشخیصی مختلف و با الگوهای رفتاری متفاوت انتخاب شوند، تمام نژادها، سطوح اجتماعی و زمینه‏های تحصیلی را دارا باشند، و در سنین مختلف و از هر دو جنس باشند.
بطور کلی، بیماران بین 20 تا 65 ساله را می توان بطور مؤثر در یک گروه قرار داد. تفاوت‏های سنی سبب می‏شود که مدل‏های فرزندـ والدین و برادر و خواهری پدید آید. به علاوه، ممکن است بیماران فرصتی پیدا کنند تا مسائل بین فردی را که به نظر غیر قابل تسلط می‏رسید بازسازی و اصلاح نمایند.
کودکان و نوجوانان را در گروه‏های مرکب از همسالان بهتر می‏توان تحت درمان قرار داد. بعضی از نوجوانان به خوبی قادرند مطالب گروه‏های بالغ را، بدون توجه به محتوی هضم کنند. معهذا نباید آنها را از تجربه سازنده تعامل با همسالان، که ممکن است به گونه‏ای دیگر قابل وصول نباشد، محروم نمود (Buckly, 2003:119).

گروه‏های باز در مقابل گروه‏های بسته
گروه‏های بسته تعداد و ترکیب معینی از بیماران دارند. اگر بیماری گروه را ترک کند، عضو جدیدی به جای او گرفته نمی‏شود؛ چنین گروه‏هائی اصطلاحاً بسته نامیده می‏شوند. گروه باز گروهی است